Zamieniła wnuki na starego psa, a potem w ciszy pochowała swoje poczucie winy.

Ona zamieniła wnuki na starego psa, a potem milcząco chowała swoją winę

— Danuta, zabierz swojego chłopca! On doprowadza mojego biednego Benedykta do szaleństwa! — zirytowana syknęła Wanda Pawłówna, wskazując na rozczochranego psa leżącego w fotelu. — Mówiłam jasno: zabierz swojego diablika natychmiast!

Danuta, blednąc, odciągnęła małego Jacka na bok i cicho szepnęła: „Przepraszam, kotku”.

Z sypialni wyszedł Jakub, starszy, przecierając zmęczone skronie:

— Co się znowu dzieje? Krzykami nie pozwalacie mi pracować!

— Ach, przeszkadzamy mu w pracy! — ironicznie podniosła głos matka. — A mój Benedykt, między nami mówiąc, przeżywa swoje ostatnie dni, a wy tu z krzykami i pieluchami! Koniec! Wynoście się! Nie zamierzacie wiecznie żyć na moim garnuszku?

— Mamo, po co tak? Przecież nie jesteśmy ci ciężarem! Kupujemy zakupy, Danusia zajmuje się domem…

— Mam to gdzieś! Ja swoje już przeżyłam, a wy sobie życie urządzajcie sami! Pakujcie się. Macie trzy dni!

Jakub wściekle spojrzał na starego psa i w milczeniu wyszedł do pokoju. Danuta podeszła do łóżeczka, gdzie spały jej półroczne bliźniaki, usiadła obok i nie powstrzymała łez.

— Wyjedziemy dziś — powiedział mąż, obejmując ją za ramiona.

— Ale dokąd, Kubuś? Nie mamy ani pieniędzy, ani mieszkania…

— Zostawił mi klucze Paweł, wyjechał w delegację. Pomieszkamy tam, znajdę dodatkową pracę. Damy radę, Danusiu, obiecuję.

Skinęła tylko głową i zaczęła zbierać rzeczy. Na pożegnanie Wanda Pawłówna choćby nie wyszła — tylko krzyknęła głośno z kuchni:

— Postanowiliście się wynieść? No to szczęśliwej drogi!

Ale los, niestety, przygotował im zupełnie inną ścieżkę. W taksówce, która wiozła ich do przyjaciela, na pełnej prędkości uderzył samochód. Jakub i dzieci zginęli na miejscu. Danuta przeżyła, ale trafiła do szpitala w ciężkim stanie.

Leżała w śpiączce prawie dwa miesiące. I tylko pewnego pochmurnego, wilgotnego dnia jej rzęsy zadrżały, a oczy się otworzyły. Pierwszą osobą, którą zobaczyła, była Wanda Pawłówna.

— Danusiu, słoneczko moje! Boże, ocknęłaś się… — przyciskała usta do jej dłoni.

— A… kto pani jest? — ledwo słyszalnie szepnęła Danuta.

— Mama… — skłamała teściowa, ledwo powstrzymując drżenie.

Wanda Pawłówna przemilczała tragedię. Powiedziała lekarzowi, iż Danuta straciła pamięć, i poprosiła, by nic jej nie mówił. „Nie teraz” — postanowiła. Rzeczy Jakuba i dzieci wyrzuciła, zdjęcia schowała w pudełko na najwyższą półkę szafy. Chciała cofnąć czas. Cokolwiek naprawić.

Danutę wypisano. W domu powoli wracała do zdrowia. Jedyną osobą, przy której czuła się bezpiecznie, był masażysta Krzysztof. Z nim było jej spokojnie, tylko jemu uśmiechała się szczerze. A Wanda Pawłówna… jej Danuta nie ufała, czuła coś obcego, chłodnego w jej dotyku.

Pewnego dnia Wanda Pawłówna, chcąc zetrzeć kurz, stanęła na starym krześle. Noga się poślizgnęła, krzesło się złamało, a ona uszkodziła nogę. Danuta zawiozła ją na ostry dyżur, ale w domu zostały wszystkie dokumenty.

Wróciła, by je zabrać, i nagle zobaczyła na szafie zakurzone pudełko. Otworzyła je. W środku — zdjęcia. Ona, Jakub, bliźniaki… I wszystko wróciło. Ból przeszył głowę jak igłą. Danuta krzyknęła.

Wpadła na ostry dyżur, ściskając zdjęcia w dłoniach.

— Proszę mi powiedzieć prawdę… Gdzie moje dzieci? Gdzie Jakub?!

Wanda Pawłówna rozpłakała się. Po raz pierwszy naprawdę. Łzy wyznania, winy, żalu. A milczenie — jak nóż w serce. Danuta zemdlała na progu.

Ocknąwszy się, wybiegła ze szpitala. W deszczu, na wietrze, biegła ślepo przez ulice. Dotarła do mostu. Patrzyła na rzekę jak na wyjście. „Jeśli skoczę — będzie lżej. Cisza. Zapomnienie…”

I nagle — czyjeś ręce. Mocne, pewne. To był Krzysztof.

— Danuta… Nie pozwolę ci spaść. Płacz. Tylko nie milcz, nie umieraj, nie chowaj się. Jestem przy tobie.

Wtuliła twarz w jego klatkę piersiową i płakała jak nigdy wcześniej. A on milczał i głaskał jej włosy.

Czekało ich jeszcze wiele — wybaczenie, odbudowa, nauka życia od nowa. Ale w tamtej chwili, wśród zimnego wiatru i szarego nieba, zaczęła się nowa historia. Bez dawnego szczęścia, ale z nadzieją na światło przed sobą.